Rozdział II

Zamknęłam za blondynem mosiężne drzwi i odetchnęłam z ulgą. Wreszcie poszedł. Cóż za irytujący człowiek. Któż to słyszał, aby zapraszać młodą damę na spotkanie, zaledwie po kilku minutach rozmowy? Już od chwili kiedy go ujrzałam, czułam że będą z nim problemy. Najchętniej nie wpuszczałabym go do domu, ale moje dobre wychowanie nie pozwalało mi na postąpienie w ten sposób, choć nie ukrywam, miałam ochotę zabić go gołymi rękami, kiedy z pożądaniem w oczach mierzył moje ciało… aż wzdrygnęłam się na to wspomnienie.

Zresztą… nieważne.

Mam teraz ważniejsze sprawy na głowie… takie jak list dołączony do księgi, którą dostałam. Swoją drogą był w niej zawarty stek bzdur. Jakieś nieokiełznane receptury na sporządzanie z ziół napojów, które to miały wywoływać miłość, uległość, a nawet śmierć. Cztery kartki wystarczyły, bym zatrzasnęła i ukryła tę opowiastkę pod moim łóżkiem. Nie mogłam przecież dopuścić, aby ktoś odkrył, że mam w pokoju takie rzeczy. Miałam nadzieję, że chociaż z listu dowiem się czegoś na temat mojej rodziny…

     Popędziłam do salonu i usiadłam przy stole, na którym stał bukiet, który dziś dostałam… a właśnie… skąd Rahl miał kwiaty, skoro, jak mnie przekonywał, trafił w tę okolicę przypadkiem? Mieszkam przecież na obrzeżu miasta... ale z drugiej strony skąd mógł wiedzieć o moim istnieniu, skoro dopiero co wprowadził się tutaj? Nie widziałam go nigdy wcześniej, więc zapewne on mnie również.

     Zerknęłam na kartkę i łapczywie złapałam oddech. W pokoju jakby pociemniało, choć był środek dnia, uderzył we mnie powiew zimnego wiatru, a kiedy spojrzałam na kartkę, widniał na niej napis ‘Leanne Rude',  przyglądałam się temu kilka sekund, ciężko oddychając, po czym skupiłam mój wzrok na czarnym płatku róży, który opadł właśnie na papier… a przecież bukiet składał się z czerwonych róż. Zamrugałam kilkukrotnie i z ulgą stwierdziłam, że było to tylko moje wyobrażenie. W pokoju znów było jasno, spokojnie, na kartce obok mojego imienia widniało moje nazwisko, a płatek kwiatu miał kolor czerwony. Odetchnęłam z ulgą i rozłożyłam kartkę…

Kochana Leanne!

Mój czas dobiega końca i zapewne ten list otrzymasz już po mojej śmierci. Wiem, że moje słowa mogą wydawać Ci się głupstwami, napisanymi przez staruszkę, której niespełna rozumu, ale domyślam się iż sama zauważyłaś, że różnisz się od dziewcząt w Twoim wieku.

Chciałabym Cię przeprosić… teraz, kiedy znasz prawdę, możesz sobie myśleć, iż moja córka oddała Cię, ponieważ byłaś nieślubnym dzieckiem i bała się rzucania fałszywych oskarżeń. Prawda jest jednak inna.

Ród Evans, już od kilku wieków jest prześladowany, nie zdajesz sobie sprawy ile kobiet z naszej rodziny zostało spalonych na stosie. Może Ci się to wydawać bzdurą, Leanne, ale jestem czarownicą. Twoja matka, Diana nie miała zdolności magicznych, więc miałyśmy nadzieję, że i Ciebie to ominie, chciałyśmy dla Ciebie lepszego życia, bez wytykania palcami, wiecznego uciekania z miasta do miasta, z obawy przed śmiercią… niestety popełniłyśmy błąd. Magia jest w Tobie, a ja nie mogę Cię teraz nauczyć jak nią kierować… mogę dać Ci jedynie tę księgę i przeprosić za wszystko... Pamiętaj, że ten dar jest błogosławieństwem, ale i przekleństwem jednocześnie, od Ciebie zależy jak nim pokierujesz. Skończyłaś szesnaście lat, przygotuj się, że niebawem się w Tobie obudzi. Mogłaś do tej pory niczego nie zauważyć, ale teraz właśnie się zacznie…

Chciałabym, abyś wiedziała, że zawsze wiele dla mnie znaczyłaś, obserwowałam Twoje życie z boku i wiedz, że jestem z Ciebie dumna. Wyrosłaś na piękną, mądrą kobietę. Jesteś taka młoda, a już masz takie powodzenie u mężczyzn… mam nadzieję iż spotkasz na swojej życiowej drodze kogoś, kto pokocha Cię szczerą miłością, zaakceptuje taką, jaką jesteś… z Twoją wyjątkowością. Wierzę, że dasz sobie radę, mimo że postawiłyśmy przed Tobą tak trudne zadanie. Kocham Cię.

Twoja babcia

Gwendolyn Evans

     Po przeczytaniu tych słów, najzwyczajniej w świecie się roześmiałam. Jak to dobrze, że trafiłam do tego domu, a nie wychowywałam się wśród wariatów. Cóż… przynajmniej wiem, że mojej rodziny nie warto szukać, nie warto także dochodzić jej historii. Pozostaje mi jedynie mieszkać w tym niewielkim pałacyku z przybranymi rodzicami i udawać, że nie wiem o moich prawdziwych korzeniach. Wstałam z krzesła i po kamiennych schodach pobiegłam na drugie piętro, gdzie znajdował się mój pokój. Włożyłam kartkę między stronice księgi. Kiedy tylko nadejdzie zima, pod osłoną nocy wrzucę to do pieca i nikt nigdy nie pozna mojej małej tajemnicy…

-Sama to zrobię. –warknęłam na guwernantkę, wyrywając jej grzebień z ręki, kiedy to po raz kolejny dzisiejszego dnia szarpnęła za moje włosy zbyt mocno.

-Przepraszam, panienko, źle się dziś… - zaczęła, ale jej przerwałam.

-Idź już, Muriel.

Kiedy zamknęła za sobą drzwi, odgarnęłam kosmyki włosów, które opadały mi na czoło, po obu jego stronach i spięłam je grzebykiem z tyłu głowy. Reszcie włosów pozwoliłam po prostu opaść na moje plecy. Nienawidziłam moich długich, kręconych włosów, które wiecznie się targały. O niczym tak nie marzyłam, jak o ścięciu ich, ale matka mi nie pozwalała. Sięgały mi pleców i były tylko moim utrapieniem. Były strasznie gęste tak, że kiedy miałam je spięte na czubku głowy, kapelusz zawsze wisiał mi na koku, zamiast przylegać do głowy. Podeszłam do lustra i obróciłam się wokół własnej osi, sprawiając tym samym, że moja długa bladoróżowa suknia zafalowała. Prezentowałam się całkiem dobrze. Zeszłam na dół, gdzie czekali już moi rodzice gotowi, do wyjścia. Wiedząc, iż na dzisiejszym spotkaniu będzie ten blondyn, straciłam ochotę na pójście tam, jednak nie miałam innego wyboru, musiałam iść.

     Wysiadłam z karety z pomocą woźnicy i stanęłam obok rodziców. Ruszyliśmy usypaną z kamyków dróżką w stronę Ratusza. Matka mamrotała coś o młodym malarzu, którym zapewne był ten blondyn. Weszłam do budynku i zobaczyłam grupkę dziewczyn w moim wieku, które chichotały w kącie, rozmawiając z Georgem Creswellem. Każda z nich marzyła o tym, aby zostać jego żoną. Dla mnie był on tylko zarozumiałym, bogatym, rozpieszczonym synem miejscowego lekarza. Miał dwadzieścia trzy lata, ale zachowywał się mniej dojrzale niż piętnastolatek. Nie mam pojęcia co one w nim widziały. Najgorsze było to, że moi rodzice uważali go za dobrego kandydata na męża dla mnie, a jego ojciec mnie za idealną żonę... w końcu pochodziłam z dobrej rodziny... jednej z najbogatszych...

Po przywitaniu się ze wszystkimi usiadłam z rodzicami za stolikiem i słuchałam nudnej przemowy burmistrza na temat nowego mieszkańca…

     Siedziałam przy stole sama, spoglądając na tłumek, jaki zgromadził się wokół Rahla… jakie te dziewczęta były puste. Wywróciłam oczami, kiedy zobaczyłam zbliżającego się w moją stronę szatyna, który dzierżył w ręku jakiś trunek.

-Witam, Leanne. A ty nie witasz się z naszym nowym przyjacielem? - zapytał George ze złośliwym uśmiechem, siadając obok mnie.

-Tak się składa, że już go poznałam. - odrzekłam spokojnie. –Czemu pytasz? Chcesz, abym wypłoszyła od niego adoratorki, które jak widać cię opuściły?

-To tymczasowe zainteresowanie, zaraz wrócą. Tymczasem my moglibyśmy… - zaczął, kładąc rękę na moim kolanie i przesuwając ją coraz wyżej. Zupełnie nieprzejęta tym gestem, spojrzałam mu prosto w oczy, z obojętną miną.

-Nie interesują mnie takie propozycje, jednakże jestem pewna, że jeżeli zapytasz Rose, z pewnością się zgodzi. - chwyciłam jego rękę i odsunęłam ją od mojego ciała.

-Nie wiesz co tracisz.

Patrzył na mnie przez chwilę, po czym wbił wzrok w przestrzeń za mną. Automatycznie się odwróciłam i napotkałam wzrok Rahla.

-Chyba nasz artysta się tobą zainteresował, Leanne. - szyderczo się zaśmiał i przechylił kieliszek do swoich ust. Zmrużyłam oczy.

-Nie powinno cię to obchodzić. - powiedziałam wymijająco, na co zakrztusił się alkoholem.

-Och, ktoś wreszcie skradł serce naszej pięknej rudowłosej?

-Nie twoja sprawa.

Nie chciałam o tym mówić, oczywiście nie czułam żadnej sympatii do Rahla, ale niedopowiedzeniem mogłam wprowadzić w błąd George’a i tym samym zapewnić sobie spokój.

-Odpowiedz. - złapał za mój nadgarstek i przez jakiś czas mierzyliśmy się nienawistnym wzrokiem. Jak widać, alkohol już zrobił swoje. Na trzeźwo nigdy nie zrobiłby czegoś takiego… zwłaszcza publicznie.

Wstał i odszedł. Wyglądałam na spokojną, ale w głębi duszy byłam zła. Denerwował mnie jak nikt inny, a fakt, że mógł zostać moim mężem, sprawiał iż ciśnienie gwałtownie mi się podnosiło… nie mogłam do tego dopuścić…

-Witam, mogę prosić panienkę do tańca? - Rahl wyciągnął do mnie rękę, którą po chwili chwyciłam. Moje usta wykrzywiły się w fałszywym uśmiechu. Skąd on się tutaj w ogóle wziął? Położyłam dłoń na jego ramieniu, a drugą splotłam z jego ręką. Czułam, jak jego spoczywającą na mojej tali ręką przyciąga mnie bliżej do niego. Tańczyliśmy walca. Cały czas byłam uśmiechnięta, lecz naprawdę chciałam już uwolnić się od tego towarzystwa. Najlepiej zamknąć się  w moim pokoju…

-Słuchaj, Leanne… artysta nie jest dla ciebie zbyt dobrą partią… - zaczęła moja matka, a ja wywróciłam oczami.

-Mamo, on mnie nie interesuje. Tak samo, zresztą, jak i George. - starałam się zachować spokój, ale w moim głosie dało wyczuć się nutę wyrzutu, kiedy tylko wspomniałam o szatynie.

-Ależ, kochana… będziesz miała z nim wspaniałe życie, spójrz jakie bogactwa cię czekają. - zaczęła z szerokim uśmiechem.

-Nie wiesz jak on traktuje kobiety, poza tym to pijak! Mamo, spójrz tylko na niego. - warknęłam.

-Leanne, nie unoś się. Jeszcze nic nie jest wiadome, nie jesteście jeszcze zaręczeni.

Na dźwięk słowa „zaręczeni” krew się we mnie zagotowała.

-Nie wyjdę za niego, mamo. Jeżeli mnie do tego zmusicie, ucieknę z domu.

Matka spojrzała na mnie zszokowana znad kieliszka z winem.

-Nie mogłabyś zrobić takiego wstydu własnym rodzicom!

Ugryzłam się w język, aby nie zdradzić tego, o czym nie dawno się dowiedziałam. W końcu matka miała rację… nie było zaręczyn… zawsze George mógł sobie znaleźć inną żonę… ale czy to prawdopodobne, kiedy to ja byłam uznawana za najlepszą partię w mieście?

Przerzuciłam wzrok na ojca i dopiero teraz zauważyłam iż rozmawia on z blondynem. Och… czy on mnie prześladuje?

-Potrzebuję świeżego powietrza.

Nie czekając na reakcję matki, wstałam od stołu i wyszłam na zewnątrz. Stanęłam przy kamiennym murze, próbując opanować moje skołatane nerwy. Nie chciałam wychodzić za mąż… nie czułam się gotowa i absolutnie nie czułam potrzeby zakładania rodziny, a tymczasem już od dwóch lat, rodzice zastanawiali się za kogo mnie wydać… może lepiej byłoby po prostu ze sobą skończyć? Byłoby to lepsze od spędzenia życia z pijakiem, uganiającym się za każdą kobietą…

-Wszystko w porządku? - usłyszałam za swoim uchem i gwałtownie podskoczyłam.

Rahl… czy ja nie mogę mieć chwili spokoju?

-Tak, dziękuję za troskę. - odpowiedziałam, marząc o tym, aby wrócił do budynku.

-Może panienka usiądzie?

Westchnęłam i wzięłam go pod rękę, którą nadstawił, po czym pokonaliśmy kilka metrów, aby usiąść na ławce stojącej przy dróżce niewielkiego ogrodu, otaczającego ratusz.

-Jesteś strasznie blada, na pewno wszystko w porządku? - popatrzył na mnie swoimi niebieskimi oczami z wymalowaną na twarzy troską.

-Tak, potrzebowałam po prostu oddechu.

Odgarnęłam włosy, które wymsknęły się spod grzebyka i zaszły mi w oczy. Siedzieliśmy kilka minut w milczeniu, po czym zauważyłam kroczących w moją stronę rodziców. Oboje mieli niezadowolone miny.. w końcu byłam sam na sam z mężczyzną, co powiedzą ludzie? Niesamowite, jak każdego obchodzi opinia innych.

-Leanne! - zaczął ojciec, ale mój towarzysz nie pozwolił mu dokończyć.

-Niech pan się nie denerwuje. Pańska córka zasłabła, więc zaoferowałem jej swoją pomoc.

Rodzice przyjrzeli mi się badawczym wzrokiem i chyba uwierzyli słowom blondyna. Musiałam nieciekawie wyglądać

-W takim razie dziękujemy panu za pomoc. - odrzekła chłodnym głosem matka, tym samym dając mu do zrozumienia, aby odszedł, co oczywiście uczynił.

     Zaledwie kwadrans później ruszyliśmy karetą w drogę powrotną, nie odzywając się do siebie słowem. 

~~~

Przepraszam za opóźnienie, ale wystąpiły pewne komplikacje, to i tak cud, że jest dziś rozdział. Następny za tydzień (?) doda Kasia :)